Dit bericht is 1509 keer gelezen

SCHOONHOVEN – Ayat Ghannam is sinds december 2015 in Nederland. Haar man vluchtte tien maanden eerder uit Syrië. Hoewel ze in Krimpen aan de Lek hartelijk zijn opgevangen door de buren Teus en Meta Klein en taalmeisje Nelly Gonzales, moesten ze een paar maanden geleden naar Schoonhoven verhuizen wegens ruimtegebrek. Soms valt het allemaal niet mee.

Jarmuk is een stad in het gouvernement Damascus. Opgezet voor de huisvesting van Palestijnse vluchtelingen uit de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948. Hieronder bevonden zich ook Ayat’s Palestijnse grootouders. Met in 2004 een inwonertal van 137.248 ontvluchtten die de stad bijna allemaal na 2012, totdat er eind 2014 nog maar 20.000 over waren. Ayat is geboren in Damascus maar woonde in Jarmuk toen de oorlog plotseling begon.

Bombardement
“Het was indringend en allesoverweldigend. We dachten een dag weg te gaan, het bleek permanent.” 16 december 2012. Een vliegtuig dat laag, traag, bulderend overvliegt. Een bombardement, gevolgd door doodse stilte. Ze deden alle deuren en ramen dicht en verstopten zich. “De volgende dag hoorden we rumoer op straat; buiten was het ineens zo vol met mensen dat auto’s niet konden rijden. Het bombardement had in één klap driehonderd mensen gedood, er zijn nog steeds vermisten. Wij voegden ons in de horde. Onmiddellijk. Zonder jas, zonder tas, ik griste nog net onze identiteitspapieren mee. Lopen, weg van hier, was het enige wat we konden bedenken.”

Ayat pakt haar telefoon en laat een filmpje zien via het grote beeldscherm van de tv. “Kijk, dit was mijn straat, mijn huis.” Ik zie alles wat ze zonet heeft verteld, jonge en oude mensen, alles in een angstaanjagende stilte.

Ayat ging met haar gezin te voet naar een verderop gelegen plaats, waar ze werden opgevangen door familie. “We zaten met vijfentwintig mensen in een huis en zorgden voor elkaar, het geluk van een grote familie. Maar steeds als de oorlog dichterbij kwam trok ik verder met de kinderen naar een andere plek. Naar school moesten ze, de kinderen hebben nog een heel leven voor zich.” In 2014 was het niet meer uit te houden en ging vader Ismael vooruit, op de vlucht, niet wetend waar hij terecht zou komen, terwijl Ayat zo goed en zo kwaad als het ging haar hoofd boven water probeerde te houden, erop vertrouwend dat ze hem zou weerzien.

Gestold moment
Ik zit bij Ayat op de bank en ze vertelt: “Het leven was fijn en rustig. In Syrië is het een eer als een man genoeg geld verdient om zijn gezin en huishouding te onderhouden. De opvoeding is mijn belangrijkste taak en met inmiddels zes kinderen is dat druk genoeg. Toch heb ik jaren gewerkt als docente wiskunde, natuur- en scheikunde. Na de middelbare school is er een groot algemeen examen, en daarin begeleidde ik de leerlingen met veel plezier.

Het moeilijkste moment in mijn leven was het vertrek uit Syrië. Je wilt niet, alles in je verzet zich. Ik hou niet van reizen, en zeker niet met de zorg voor de kinderen, naar een volstrekt vreemd land. Ik was nooit in het buitenland geweest. Ik liet mijn vader, mijn moeder en mijn zus achter, zonder enig idee wat de toekomst zou brengen.”

Het wordt heel stil terwijl ze me vertelt hoe ze het vliegtuig moet instappen en hoe bang ze is; het moment stolt in de tijd. We weten allebei even niet wat te zeggen. “Ik vergeet je thee te geven,” bedenkt ze. En ik: “Doe maar graag een glaasje water.” En terwijl zij glaasjes water haalt pinken we beiden vlug een traantje weg voor ze antwoordt op mijn volgende vraag: “Waar haal je je kracht vandaan?” Ze hoeft geen moment na te denken: “Mijn ouders hebben me altijd gesteund en blijkgegeven van hun vertrouwen in mij. Alleen God weet waarom de dingen gebeuren. Dus wees een sterke moeder. Verdriet helpt niet, het verandert niks aan de situatie. Alles wat er gebeurt is ergens goed voor, een test van God hoeveel vertrouwen je hebt en hoe emotioneel stabiel je bent. Al deze jaren was het mijn doel de kinderen veiligheid te bieden. We probeerden om nooit naar buiten te kijken, maar als Ahmad zijn hoofd verborg onder een deken als er weer een bommenwerper overvloog, zei ik: “Doe dat maar niet, God zal ons beschermen.” Terwijl ik intussen dacht: als de bom valt, zullen we het toch niet navertellen. Het heeft geen zin om bang te zijn. Beter is het om je zinnen te verzetten en te studeren, je leerprestaties naar een hoger niveau te tillen.”

Warm nest
“De kinderen zijn bewust gemotiveerd iets te bereiken. Met zes kinderen in de leeftijd van drie tot negentien heb ik elke leeftijd met zijn eigen kenmerken en aanpak in huis.” En hoe zit dat dan bij jullie met de puberteit? Daarop krijg ik van alle kinderen volmondig als antwoord: “Wij hebben de liefste moeder van de wereld. Ze is er altijd voor ons, ze is onze beste vriend. We kunnen met alles bij haar terecht. Ze weet ons te motiveren, ze geeft ons vertrouwen. We kunnen overal over praten. Trouwens met onze papa is het precies zo.” Het is bijzonder dat ze hierover met z’n allen zo eensgezind vertellen! Wat een liefdevol gezin is dit!

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1509 keer gelezen