Dit bericht is 1638 keer gelezen

SCHOONHOVEN – De Syrische Razan Tahboob en Safinez Hbahet zijn vriendinnen sinds ze elkaar tijdens de inburgeringscursus hebben leren kennen. Ze doen vrijwilligerswerk bij de SWOS; Razan verzorgt eenmaal per week de koffie en thee als gastvrouw en Safinez werkt er als kok. Activiteitenbegeleidster Nadia Zaidi is blij met de twee en beveelt ze van harte aan voor een interview.

Razan komt uit Damascus en Safinez uit Derzor. Razan woont sinds 2015 in Nederland, Safinez kwam hier in 2016. Ze spreken als uit één mond, maar Razan voert overwegend het woord. Ze overleggen hun antwoorden in het Syrisch en zoeken naar de juiste woorden op de vertaal app op hun telefoon. “Wat is het Nederlands toch moeilijk”, verzuchten ze. Het fijnst van Nederland? “Er heerst hier vierde, veder, ehhm …” Met enig zoeken raad ik het: Vrede!

“Heel moe word je van dat zoeken in de taal. Vooral als je te maken hebt met de regelgeving.” Razan zou haar kinderen graag in Schoonhoven op school willen hebben, maar ‘hoe krijg je dat voor elkaar?’ En Safinez woont met haar gezin dat uit negen personen bestaat in een veel te klein huis.

Uitdagingen
“Het is niet alleen lastig te verwoorden wat je wilt bewerkstelligen; het is een uitdaging om serieus genomen te worden vanwege je beperkte woordenschat. Met dit soort zaken word je niet geholpen en je bent bovendien niet precies op de hoogte van je rechten dus voel je je per definitie zwak staan. Je begint daardoor al met een achterstand,’ aldus Razan. ‘Gelukkig leren onze kinderen gemakkelijker en sneller Nederlands dan wij.”

Razan is vijfendertig jaar, ze trouwde op haar zestiende en heeft zes kinderen tussen de anderhalf en 19 jaar. Haar echtgenoot was reeds vier jaar in Nederland toen zij hierheen vloog. Hij was via Turkije naar Nederland gereisd. Razan: “We hebben niets meer mee kunnen nemen dan de kleren die we droegen.” Maar voordat ze herenigd werden (ze zoekt het op: ge-zins-her-e-ni-ging) verbleef ze eerst nog elf maanden met de kinderen in een opvangcentrum. “Mijn broer verblijft in Turkije en mijn vader in Libanon. Moeder kan Syrie niet verlaten; Razan’s oudste broer is al zes jaar vermist en zij blijft daar en nergens anders tot duidelijk is wat er met hem is gebeurd, of hij misschien nog leeft. Dat doet immens verdriet.”

Als ik vraag wat haar wens is, haar droom als waren er geen obstakels, dan is het haar moeder weer te zien. Op dit moment is alles wat in de toekomst ligt nog onzeker. Safinez vult aan: ‘Whats-app is
onze troost,’ want daarmee onderhoudt ook zij zoveel mogelijk het contact met haar naar Turkije gevluchte familie.

Van haar buren in Damascus heeft Razan een filmpje gekregen van hun huis. Ik zie iemand die in de verlaten stilte van kamer naar kamer loopt. Het is een groot huis, het enige wat onveranderd is. Verder is het uitgebrand, kapot en helemaal leeg. En een stilte valt ook tussen ons als ik het heb uitgekeken. Dan lijken alle woorden ineens zinloos.

Vriendinnen
Des te gelukkiger is Razan met haar nieuwe vriendin Safinez. Hoe mooi is Nederland en Schoonhoven in het bijzonder. Wat fijn om zo’n lieve vriendin te hebben. Ze wandelen samen, elke dag, ze gaan overal heen en kennen de hele stad, de Vlist, de Lekdijk. Als ze voor de foto poseren trekken ze een keurig gezicht en kijken hooguit vriendelijk. Maar als ze over ons landschap praten kunnen ze hun vreugde daarover niet verbergen, zo genieten ze daarvan, zo mooi. En wat is iedereen aardig. Razan houdt van de Nederlandse kaas, wat zijn er veel soorten! In Syrië maakte zij haar eigen kaas van gekochte melk. Zij was kapster en visagiste. Maar hoe ze haar beroep in Nederland moet uitoefenen waar je voor de eenvoudigste zaken gediplomeerd moet zijn, dat duizelt haar.

Terwijl ze met het gemak van de ervaren moeder haar jongste kindje de borst geeft, Suria is één jaar, waarop het meisje zoet in slaap valt, fantaseert Safinez over haar lievelingsrecepten: Druiven of kool in bladerdeeg. De vriendinnen likkebaarden bij het idee.

Meisjes
Safinez is 38 jaar en heeft zeven kinderen, maar ze oogt jeugdig en is meisjesachtig in haar doen. Ze was kok in Syrie, dat wil zeggen dat ze voor iedereen kookte. En of ze het Nederlandse eten lekker vindt, daarop rimpelt ze eerst haar neus! Maar schatert dan toegeeflijk: “… een beetje.” Koken is haar passie. En dat doet ze net als vroeger, maar nu voor alle nieuwe vrienden en buren. Voor de energieke en spontane Razan geldt hetzelfde: “mijn buren zijn intercultureel; Marokkaan, Spaans, Nederlands, en altijd is er visite. Men is vriendelijk, behulpzaam en gastvrij en we voelen ons hier veilig.”

Moederland
Suria de baby is vernoemd naar Syrië, Safinez mist na haar moeder haar land het allermeest. Daarom is Suria belangrijk, in haar naam draagt zij alle herinneringen aan haar moederland.

Loes Ambrosius schrijft een serie portretten van vrouwen die onze moderne multiculturele samenleving een gezicht geven. Ben je of ken je zo’n vrouw? Bel dan 06-18257903. Volg de verhalen en achtergrond op: www.kleurrijkkrimpenerwaard.nl en op Facebook: Kleurrijk Krimpenerwaard.

Dit bericht is 1638 keer gelezen